خدا با ماست و ما را دوست دارد

شاید کمتر کسی فکراین را می کرد که این چنین استقبال و برخورد سردی با تیم چوکا و تماشاگرانش بشود، چون در بازی رفت و با توجه به شکستی که چوکا از مقاومت در پوریای ولی خورد کسی لب به توهین یا بدگویی نسبت به تیم مقاومت باز نکرد. اما مثل اینکه جواب خوبی بدی است. از همان ابتدای ورود به ورزشگاه ،  نگه داشتن تماشاگران در پشت فنس ها ، در زیر آفتاب سوزان آن روز تهران ، تماشاگرانی که 10 ساعت در راه بودند و خستگی و کلافگی در چهره ی تک تک آنها موج می زد ، اما تنها یک چیز آنها را سرپا نگه می داشت و آنها را از کیلومترها به آنجا کشانده بود و آن عشق به چوکا بود که در قلب تک تک آنها می تپید. با وجود جلوگیری و بی لطفی تمام مسئولین بازی و ناظر  ، تماشاگران سر تعظیم فرود نیاوردند و حق خود را فریاد می زدند ، در چندین مورد عوامل برگزاری بازی مانع هواداران چوکا شدند و حتی مشاهده شد یکی از این عوامل لب به توهین به تماشاگران چوکا گشوده است. بالاخرا با تلاش مسئولین چوکا تماشاگران به جایگاه راه یافتند. گذشته از این همه مکافات  این بار نوبت داور بازی بود که خنجری دیگر بر روح تماشاگران وارد کند و با اعصاب آنان بازی کند . با سوت های مشکوک و یک طرفه ی خود و حق کشی هایی که می کرد دیگر طاقتی برای تماشاگران باقی نمانده بود، اما تماشاگران فقط تیم خود را فریاد می زدند و از آنها گل می خواستند،  داور و ناظری که گل سالم چوکا را  نپذیرفتند ، پنالتی که هیچوقت دیده نشد و گل آفساید مقاومتی که به نادرستی پذیرفته شد. اما تیم و تماشاگران تسلیم نشدند ، خدا صدای و خواسته ی تماشاگران را شنید و ما را به رستگاری رساند تا به همه ثابت شود خدا با ماست و سرنوشت مان  را در دست خودمان قرار داد.                   خدایا متشکریم